"Waar wachten we op" vraag ik. Op wíe wachten we, wil ik eigenlijk vragen. Het antwoord is me bekend. Mijn kamergenoot heb ik vanochtend nog niet gezien. Bij aankomst zijn wij als enige singles van de groep, op dezelfde kamer ingedeeld. Tot een kennismaking was het nog niet gekomen. Heleen liep direct door naar de kamer en ik ging nog wat drinken. Heleen sliep toen ik binnenkwam. Althans daar leek het op. Bij het wakker worden was ze al vertrokken. Ook aan het ontbijt heb ik haar niet gezien. Waarom gaat iemand met een groep op reis als je er toch niet bij wilt horen? Hoewel ik meestal snel ongeduldig ben, voel ik toch ook enige ongerustheid. Als er maar niets gebeurd is.

De gids kijkt nog eens op de namenlijst. "We wachten nog op Heleen. Jullie liggen op dezelfde kamer, weet jij waar ze is?" "Geen idee. Ze was vanochtend al weg toen ik wakker werd”.

Vandaag staat een wandeling vanuit het hotel gepland om te acclimatiseren op deze hoogte. Pas morgen start de tracking van negen dagen. De andere deelnemers staan in kleine groepjes rustig te wachten.

Een half uur na de afgesproken tijd komt het verloren schaap aangestrompeld. Haar gezicht bebloed en betraand, haar bloes gescheurd. Snel loop ik naar haar toe en vang haar ternauwernood op. "Ik kan niet mee", is het enige wat Heleen nog kan uitbrengen.

De wandeling gaat vandaag niet meer door, flitst door me heen.

Utrecht, december 2023