De toekomst ziet er niet rooskleurig uit voor babyboomers. De zorg wordt niet alleen onbetaalbaar (zegt men) maar er zullen ook te weinig opgeleide mensen beschikbaar zijn. Er moet (nog) meer mantelzorg komen. Of, wordt verder gezegd, die rijke babyboomers moeten het zelf maar gaan betalen. Alsof daarmee wél voldoende zorgverleners geleverd kunnen worden!?
Wat staat ons (de babyboomers) te doen? Gaan actievoeren? Want daar was onze generatie goed in. Lijdzaam afwachten? Voorzorgsmaatregels treffen, maar welke dan?
Ik wil pleiten voor "niet alles wat kan moet kunnen in de geneeskunst" en de pil van Drion vrijelijk beschikbaar. Al maak ik geen vrienden met dit pleidooi.

Ik verdwaal in de kronkels van m’n gedachten.

Gedachten alleen
zijn soms voldoende
geluk te vinden.

Reizen met de trein kan zo ontspannend zijn. Zo lachwekkend zijn. Zo... zijn. Vul het maar in. Elke dag is weer anders.
Twee mensen raken in gesprek. Ik zie hen niet, maar ik hoor ze “loud and clear”. De hele coupé kan meegenieten. Ze tasten af, ze flirten.
Hij, een beginnend fotograaf. Zij, getrouwd, moeder van 2 kinderen en super actief met een blog voor vegetarische recepten. De blog is booming, zegt ze, en nu is ze gevraagd een artikel in te leveren. En ja, daar horen foto's bij. Niet van die boring, natuurlijk. Het lijkt hem leuk om voor haar foto's te maken. "Je bent zo enthousiast. Ik wil wel wat plaatjes schieten. Over de kosten worden we het wel eens."
"Nou ja, ik ben amateur en het levert mij niets op". Maar deze fotograaf weet niet van wijken. Betalen? Och, het kan ook in natura. " Je kan voor me koken toch?". “Ja, natuurlijk”. Telefoonnummers worden uitgewisseld.
Nee, een treinreis is zelden "boring"?

Mijn oude opa overleed door een verkeersongeval, zo ook mijn oude vader. Ze bleven tot op het laatst actieve burgers. En stiekem hoop ik ook te overlijden door een (eenzijdig) ongeluk.

Maar ik ben bang dat de regeldrift van de overheid daar een stokje voor gaat steken na de uitkomsten van het onderzoek over het stijgend aantal oudere verkeersdoden. In Nederland mag er niemand dood. Ik wil geen lang ziekbed met angst voor allerlei pijnen of (zeer denkbaar) het ontbreken van goede verzorging door gebrek aan personeel, of eenzaam verpieterend.

Zolang er geen pil van ­Drion op mijn nachtkastje ligt, wil ik blijmoedig fietsend mijn dood tegemoet zonder helm of zijwieltjes.

Mijn geheugen is een moeras. Een luchtbel komt boven en laat een kleine rimpeling achter. De luchtbel een leuke herinnering die plots opduikt. De rimpeling mijn glimlach. Naarmate we ouder worden, wordt het water donkerder en ontstaan er vaker luchtbellen.
De eerste kalverliefde, de herinnering borrelt op in de lentelucht. Ik zit in de eerste klas middelbare school. Mikpunt van adoratie is die éne en énige knul op school, die ook bij mij in het dorp woont. Een vijfde klasser. Op een dag heb ik geluk. Mijn fiets heeft een lekke band en hij biedt hulp! Ik mag bij hem achterop en hij voert mijn fiets, sterk als hij is, tegelijkertijd mee. Wow. Eenmaal achterop, mijzelf voorzichtig aan hem vasthoudend, ruik ik zijn jas. De verliefdheid verdwijnt als sneeuw voor de zon door de geur van de jas. Hij stinkt.