Ingespannen staan ze te kijken naar het kuiltje. Achter de heg horen ze Bruno zachtjes janken. Niet één zit erin. Beurtelings moeten ze nu, met knippende vingers, de knikkers in het holletje krijgen. Er mag slechts een knikker tegelijk worden aangeraakt. En ze liggen wel erg dicht bij elkaar. Dat maakt het niet makkelijk. Wie begint? De tweeling kijkt elkaar aan. Waren ze samen dan wisten ze het wel. Dan gelden hun eigen onbesproken regels. Nu speelt het buurmeisje mee. Steen, papier, schaar biedt uitkomst. Met driftige bewegingen zijn ze in de weer.

Als uiteindelijk is bepaald dat het buurmeisje de eerste kans krijgt draaien ze zich om naar ‘de pot’. Kwispelend zit Bruno in het midden van het speelveld. Beteuterd kijken ze naar wat over is van hun spel. Boos worden op die lieve Bruno is geen optie.