In haar stadstuin ter grootte van een postzegel doet Dirkje onder een dekentje een dutje in het schrale lentezonnetje. Ze realiseert zich dat ze met haar monumentale huis in de binnenstad behoort ze tot de happy few. Haar tuintje grenst ook nog eens aan een binnentuin, historisch gezien de moestuin van het Regulierenklooster. Als achterburen heeft ze een kinderopvang en een buitenschoolse opvang. In schoolvakanties is het altijd drukker met kinderen en luistervinkt ze graag. De gesprekken van de spelende kinderen en de langslopende toeristen geven regelmatig reden tot een glimlach. Ze wanen zich onbespied.  

Een paar, zo te horen al wat oudere kinderen, hoort ze een praatje aanknopen met toeristen. Ze dissen een verhaal op over hun leraar die zo weinig verdient. Of meneer of mevrouw misschien een bijdrage wil geven zodat ze hun arme leraar kunnen ondersteunen. Van slechts één persoon hoort Dirkje dat hij daadwerkelijk de kinderen een bedrag doneert. Dat hij de kinderen door heeft, is ook duidelijk. "Geen snoep kopen hoor!" "Natuurlijk niet meneer" en weg zijn ze. De buit is groot. De rest van de middag hoort Dirkje ze niet meer. Ongetwijfeld naar Jamin.

Utrecht, 29 januari 2024