In de lucht drie vluchten ganzen. Een vliegt richting noorden, een vertrekt naar het zuiden en de laatste naar het oosten. Wat vertelt ons dat?  Mij maakt het niet uit. Ik ga een rondje lopen in Maliskamp, onder de rook van Rosmalen. Drie weken geleden probeerde ik deze wandeling met wandelzus al te lopen maar waren we genoodzaakt het grootste deel van de route op het asfalt af te leggen. De paden waren door het water nauwelijks begaanbaar. We gaan ervan uit dat het vandaag beter zal zijn en wandelen deze keer ‘andersom’.

Wandelzus pikt me op bij station Rosmalen en we rijden het kleine stukje naar de kerk van Maliskamp. Voor mijn gevoel is het niet zo lang geleden dat Rosmalen en Maliskamp gescheiden werden door een drukke provinciale weg vol stoplichten. Nu is er het geruis van de snelweg. Het is gewoon het ruisen van de zee, zegt een vriendin van mij altijd. Bij de kerk start een rondwandeling, een trage tocht, van 18 km.

Wamberg

De route start parallel aan de snelweg. Een hoge geluidswal schermt de meeste herrie af. In deze oksel van de A2 en de A59 ligt de golfbaan landgoed Coudewater. Het pad kruist de golfbaan op het breedste deel. Zou er ooit een wandelaar geraakt zijn door een afzwaaier, vraagt wandelzus. Dat lijkt me niet, want dan zou Nederland te klein geweest zijn. Na landgoed Coudewater steken we door naar landgoed Wamberg. In de poortwachterswoning wil wandelzus wel wonen, mijn voorkeur gaat uit naar het landhuis zelf. Het pad kronkelt langs de lange kant van een sikkelvormig ven. Aan beide kanten metershoge rododendrons, waardoor bij elke bocht het uitzicht geraden moet worden. Het pad komt uit bij de Wambergse Beek en we lopen over de aangrenzende akker en nog steeds is het zompig maar goed te doen.

Mollen

Na 8 km besluiten we even van het pad af te wijken voor een lunch bij De Hooghei. De vorige keer hadden we daar even lekker kunnen zitten. Helaas blijkt het restaurant nu nog gesloten maar het aanwezige personeel ziet onze teleurstelling. Ze bieden ons koffie aan en we kunnen onze eigen boterhammen daar opeten. Dat is nog eens service. We pikken de route weer op en lopen naar de Grote Wetering. Op de dijk constateren we dat de mollen alweer wakker zijn. Weer vroeger dan vorige jaar volgens mij. 

Natuur werkt

Het laatste deel van de wandeling hebben we vorige keer moeten omlopen. Vandaag lopen we dus de oorspronkelijke route. Het pad gaat om het bos De Vinkel heen. We lezen op een bordje ‘hier werkt de natuur’. Hoe dan? Een groepje mensen is er aan het werk en de 'baas' legt ons met liefde uit dat de Amerikaanse eik moet worden gerooid om inheemse boomsoorten een kans te geven. Dan is de tekst best vreemd. De mens werkt maar de natuur zwoegt om te overleven. Nog een eerste pad links, eerste rechts, weer eerste links en weer rechts en links. Zo zijn we weer terug in Maliskamp. 

Waarschijnlijk door de stevige wind maar we hebben de snelweg onderweg niet gehoord. 

Utrecht, januari 2024