Trots kijkt Dirkje om zich heen naar haar collectie. Wanneer is ze er ook al weer mee begonnen? Ze weet ze het niet precies. Ze staat op en loopt moeizaam naar haar keukentje en schenkt zich een kopje thee in. "Zal ik dan zelf maar een kop inschenken", hoort ze haar dochter pinnig zeggen. Ze was Sybille helemaal vergeten. Zo moeilijk is dat trouwens niet. Haar dochters bezoekjes zijn kort en zonder veel woorden. Sybille komt met regelmaat, maar niet van harte. Vóór Willem was dat anders, hadden ze vaak plezier samen. Maar Willem deugde niet, had een slechte invloed. Niet meteen, maar geleidelijk als langzaam werkend gif. Ze had haar enigst kind een lievere man toegewenst. En ja, er zijn woorden gevallen. Dingen gezegd, die pijn hebben gedaan. Ze heeft besloten het zich niet meer aan te trekken.

Dirkje vindt het jammer dat ze haar passie voor de uil, die uitmondde in haar verzamelwoede, niet heeft kunnen overbrengen op haar dochter. Na haar dood zal het geheel door Willem snel op een veiling belanden en veel geld opbrengen. Er zitten kostbare exemplaren bij. Daar is het Willem en Sybille om te doen. Geld, denkt ze met minachting.

Ze blaast in de hete thee en kijkt naar buiten. Ze ziet zichzelf weer als zesjarig kind. Haar ouderlijk huis had een kleine tuin door een hoge muur omsloten. De toegangspoort veilig op slot. Ze was er vaak om te luisteren naar haar vaders vogeltjes. De door hem gebouwde vogelkooi was niet groot, maar wel heel hoog. Zo leken de fel gekleurde vogels vrijuit te kunnen vliegen. In de tuin stond ook een oude notenboom. Op een van de dikke takken zat een kerkuil. Ze was bang voor de uil. Het beestje keek haar altijd zo lang en indringend aan. Kippenvel kreeg ze ervan. Dat de vogel tam was, kon ze niet weten. Op enig moment heeft ze een bezem gepakt en de uil geslagen. De klap heeft hij niet overleefd. Ze herinnert het zich niet, maar ze heeft haar ouders het verhaal vaak horen vertellen. Vele jaren later, toen ze zich realiseerde wat ze had gedaan, is ze het nachtdier gaan bewonderen. Associaties ook met rust, stilte en wijsheid. Elementen die ze in zichzelf miste.

Sybille zit nu ook met een kopje thee voor zich. Vreemd, vandaag blijft ze wel erg lang zitten, denkt Dirkje. Ze voelt dat haar dochter wacht op het juiste moment. Maar welk moment? Ze durft erom te wedden dat het over de collectie zal gaan. Dirkje heeft er geen enkele behoefte aan daarop te wachten. Ze staat op en hoort zichzelf zacht zeggen "Ik ga de hele donderse boel doneren aan Het Stedelijk”. Ze wacht niet op Sybilles reactie en loopt de kamer uit.

Maart 2013